پدران پسران و سرزمین بینشان

من پسر مرد عجیب و بزرگی هستم. وقتی، مثل بیش‌تر بچه‌ها، در کودکی با او مخالفت می‌کردم به این دلیل بود که از نتایج عقایش می‌ترسیدم. اولین‌بار بود که یاد گرفتم آدم نمی‌تواند بقیه را از کارهای خطرناک بازدارد. در رابطه با پدرم آرزوهای معمولی داشتم. مثل پسر مشهور ادیسه و مثل همه پسرها، آرزو می‌کردم دست‌کم پدرم مردی خوشبخت بود که در خانه خودش پیر می‌شد. اما برخلاف تلماکوس، بعد از بیست و پنج سال، هنوز باید مرگ نامعلوم و سکوت پدرم را تحمل کنم. قطعیتی که مراسم ختم به دنبال دارد آرزوی من است. آدم باید بتواند استخوان‌ها را دست بگیرد، در قبر بگذارد، روی خاک دست بکشد و فاتحه‌ای بخواند...